De straatkinderen

Choibalsan is een stad in het oosten van Mongolië, 650 km van de hoofdstad Ulaanbaatar. Onder de ongeveer 45.000 inwoners zijn circa 50 kinderen die voor zichzelf moeten zorgen. In de winter slapen ze onder de grond bij de leidingen van de stadsverwarming. Zij gaan niet naar school; velen van hen kunnen niet lezen en schrijven. Zij zamelen lege flessen in en stelen om te kunnen leven; ze zien geen andere mogelijkheden. Sommigen zijn wees; velen hebben ouders die niet voor hen zorgen. Sommige ouders sturen hun kinderen uit om geld te “verdienen” en zij slaan hun kind als ze zonder geld thuis komen.
De inwoners van deze stad hebben een moeilijk leven. Velen hebben al hun tijd en energie nodig om te overleven en zij hebben geen aandacht voor de problemen van de straatkinderen. Zij zijn lastig, ze stelen en ze zijn vies; ze worden gemeden en aan hun lot overgelaten.

Een van hen is Ganchimeg (foto 1). Ze weet niet hoe oud ze is. Ze denkt ongeveer 10 jaar, ik denk meer aan 8. Ze is heel verlegen: “ik heb nog nooit met een buitenlander gepraat”, ze lacht nooit. Ze is dit jaar van huis weggelopen, omdat ze niet van haar moeder houdt. Ze werd geslagen en haar vader drinkt veel. Ze woonde met twee broers en een zusje van twee maanden in een ger op het platteland. Ze is een paar jaar naar school geweest en kan een beetje lezen. Ganchimeg heeft geen vriendinnen. Wat doe je de hele dag? “Niets.”
De dag voordat ik haar voor het eerste sprak, op de dag van het kind, kreeg ze 300 Tugrik (€0,20) voor het feest en kocht snoep. Dat werd van haar gestolen voordat ze het op kon eten.

Het leven van deze kinderen is erg moeilijk en er is geen hoop voor de toekomst. Of liever gezegd: er was geen hoop voor de toekomst. In de herfst van 2006 is Boldsaikhan in actie gekomen.

Boldsaikhan (foto 2) vertelt over zichzelf:
Ik ben 32 jaar. Ik woon met mijn vrouw en twee kinderen van 4 en 2 jaar oud, mijn moeder en de 16 jarige zoon van mijn broer in een flat. Mijn vrouw werkt bij een bank. Mijn vader is gestorven toen ik 12 was en van die tijd af was mijn leven arm en moeilijk. Daarom wil ik de kinderen helpen; in mijn hart voel ik liefde voor hen. Totdat ik 17 werd was ik een moeilijk kind, maar toen heb ik Jezus ontmoet en dat heeft mijn leven veranderd. Ik begon de Bijbel te bestuderen en leerde mijzelf Engels.
Nu heb ik mijn eigen kerk, ik ben een kerkleider. Elke zondag komen ongeveer 20 mensen naar mijn kerk, die in dezelfde kelder is gevestigds als waar wij de kinderen opvangen. Ik heb ook een Taekwondo club waar ik kinderen deze sport leer. Ik heb de zwarte band en twee dans. We zijn de beste club van Mongolië en we winnen veel prijzen.

Ik zorg voor straatkinderen; ik leer hen hoe te leven en hoe voor zichzelf te zorgen. Ik zorg voor ongeveer 25 kinderen, van wie 10 elke nacht in mijn kerk slapen. De jongste is 7, de oudste 24. Zij gaan niet naar school en hebben helemaal geen opleiding. Alles is voor hen verloren.
De kinderen leiden een erg arm leven. Hun vaders drinken veel alcohol, de kinderen haten hen en daarom lopen ze van huis weg. Zij gaan naar de markt om voedsel te stelen en lege flessen te zoeken die ze kunnen verkopen. Veel van deze kinderen zijn erg moeilijk omdat ze lange tijd alleen waren en voor zichzelf moesten zorgen.
We geven ze drie keer per dag te eten. Ik ben nu bezig een douche voor ze aan te leggen. Ik ben vijf dagen per week, acht uur per dag in de kelder. Samen met een van de leden van mijn kerk leer ik hen lezen en schrijven en ik vertel over de Bijbel.
Andere mensen helpen mij niet omdat zij een arm leven leiden. Zij vinden de kinderen maar lastig.
Veel kinderen zijn ziek, er zijn een heleboel ontwikkelingsstoornissen. Ze eten ook niet gezond. Ze kunnen niet naar een dokter omdat dit geld kost; ze zijn niet verzekerd.
Tot juli 2007 heb ik alle kosten zelf betaald uit de verdiensten van mijn Taekwondo school, door biljarttafels te verhuren en met het geld dat mijn vrouw verdient. Soms krijg ik wat geld van de leden van mijn kerk.

Odbayar (foto 3) is 18 jaar. Zijn vader stierf in de gevangenis toen hij 2 maanden oud was. Het gezin, met nog 1 broer en 2 zussen, leefde voortdurend in verschillende huizen, meestal bij vrienden, ze hadden geen eigen huis. Hij heeft twee jaar lagere schol gedaan en kan een klein beetje lezen. Zijn moeder drinkt. Ze heeft nu een baan als dijuur, dat is een soort portier en schoonmaakster van een flatgebouw met een heel klein kamertje onder de trap als woning.
Zes jaar geleden zijn hij en zijn broer weggelopen en op straat gaan leven. Hij sliep onder de grond, leefde van diefstal en dronk alcohol. Hij is vaak opgepakt door de politie. Zijn twee zussen heeft hij nooit meer gezien, hij weet niet waar ze zijn. Hij is kort geleden door 10 mannen in elkaar geslagen in een ruzie over een bal.

Bolortuya (foto 4) is 15 jaar oud, vol levenslust en nieuwsgierig. De groentetuin (zie later) heeft haar volle aandacht. Nu ze in de puberteit is, beginnen de oudere jongens aandacht voor haar te krijgen en dat geeft problemen als ze met zijn allen in de kelder slapen. Een van de vrouwen die les geeft heeft haar nu liefdevol in haar eigen huis opgenomen, overdag is ze bij de anderen.

Deze week kwamen om twee uur in de nacht twee mannen de kelder binnen. Zij sloegen de deur in omdat ze naar iemand op zoek waren. Om meer te weten te komen van de kinderen hebben ze hen geslagen. Op dit moment wordt uitgezocht of zij van de politie waren, dat is niet duidelijk.

Zo zijn er iedere keer weer problemen. Door contacten te leggen met de lokale politiek en met de politie proberen we die op te lossen, maar voorlopig zal er nog wel van alles mis gaan.