Grote stappen vooruit

De ontwikkelingen rond de oprichting van het Anna home gingen de afgelopen maanden in een enorm tempo. Mijn afwezigheid gedurende heel september heeft daar gelukkig geen verandering in gebracht. Het is geweldig om mee te maken hoe deze Mongoolse organisatie in staat blijkt te zijn om zelfstandig te groeien.
Eind augustus is er een nieuw dak op het huis gekomen van blauw, uit China gehaalde metalen platen (foto 1). Daarna zijn de muren in een bijpassende kleur geschilderd (foto 2). Een lokale timmerman heeft 10 stapelbedden gemaakt waarin nu 25 kinderen liggen, sommigen dus samen in 1 bed, maar er is geen plaats voor meer bedden. (foto 3) Ook heeft hij zeer degelijk meubilair gemaakt: tafels, stoelen, banken en kastjes. Foto 4 laat de huiskamer zien, waar ze spelletjes doen en huiswerk maken. Zo is de meerderheid van de begrote investeringen gedaan. Sommige moeten wachten op volgend voorjaar, zoals het kippenhok. Een financieel verslag staat in plaatje 5.
De kinderen zijn dolgelukkig en zien er schoon en verzorgd uit. Ook al hebben ze tot nu toe allemaal een moeilijk leven gehad waarin ze voor zichzelf moesten zorgen, ze lijken heel goed met elkaar te kunnen opschieten. Ik heb nog geen wanklank gehoord. Ze hebben nu ook een jong poesje, aangetrokken om op muizen te jagen, maar nu vooral in trek als knuffeldier. Joke heeft uit Nederland een heleboel spelletjes meegenomen en die gaan vast helpen om de lange koude winter door te komen. Gisteren is de eerste sneeuwpop gemaakt. (foto 6)
Alle kinderen gaan nu naar school! De helft naar gewone scholen, de andere helft naar een speciale klas in school nummer 5, waar ze gezamenlijk proberen om de achterstanden in te lopen. Ze moeten leren lezen en schrijven. Als ze dit weten vol te houden dan gaat dat hun kansen op een zelfstandig bestaan enorm vergroten. Kinderen gaan in Choibalsan altijd een halve dag naar school. Er zijn er zo veel dat er in een tweeploegensysteem gewerkt wordt. De speciale klas begint om 8.30 en dat betekent vroeg opstaan en elke dag op tijd de deur uit. Als je jarenlang op straat geleefd hebt en moest leven van wat er te halen viel op de markt dan is dit een flinke opgave. De leidsters zien erop toe dat het allemaal lukt. De twee dames die dat deden hebben beiden gezegd dat ze het werk te zwaar vonden en de verantwoordelijkheid te groot. Een van hen is gestopt, de andere heeft twee nieuwe collega’s gekregen zodat het werk (en het salaris) nu onder drie mensen verdeeld wordt. Ik ben benieuwd of het nu beter gaat.
In elk geval is het werk wat makkelijker gemaakt door het vertrek van alle kinderen boven de 18. Hoe moeilijk ook, Boldsaikhan heeft hen uitgelegd dat de grote leeftijdverschillen te veel problemen opleverden. Dit betekent wel dat zij terug op straat zijn, zonder onderdak. Er is geen andere instantie die hen opvangt. Het is erg hard, maar onvermijdelijk en het betekent dat in hun plaats nu nieuwe, jonge, kinderen zijn komen wonen in het Anna home. De vraag is groot en ik hou dan ook mijn hart vast over de vraag hoe ze het maximum aantal van 25 kunnen handhaven. Voorlopig lukt dat, maar wat te doen als nummer 26 zich meldt? Een klein meisje met leuke staartjes in het haar en een dramatisch levensverhaal, zoals ze dat allemaal hebben? Probeer dan maar eens nee te zeggen. Maar het moet, het huis is nu al erg vol en de organisatie moet zich stabiliseren.
Kenny en Mai, twee Amerikanen, en Yann, een Fransman, hebben gisteren pizza gemaakt. De kinderen hadden geen benul wat dat is. Ze geven ook Engelse les, elke zaterdag, tijdens het spelen van spelletjes. Sommigen krijgen aerobic lessen van Mai in de sportschool van Boldsaikhan.
In Nederland is de stichting All for children (dezelfde naam als de Mongoolse stichting) nu bijna opgericht. De eerste bestuursvergadering is in september geweest. De stichting heeft als doel om steun te verlenen aan de straatkinderen en aan de Rabbit school in Pnohm Pen, Cambodja, waar mijn vrouw Karen actief is. Er komt een eigen rekening als de notaris klaar is, voorlopig blijft het gironummer 723790 t.n.v. M. Stoffels.